1. ,,Ja się jej nie boję."

~**~ 

Rok szkolny zbliżał się nieubłaganie szybko. Na Ulicy Pokątnej roiło się od czarodziei, którzy z pośpiechem maszerowali wraz ze swoimi pociechami, w poszukiwaniu odpowiednich sklepów. Jedną z alejek podążała kasztanowłosa dziewczyna, widocznie czymś się zamartwiająca. Aby dać ujście swoim myślą, usiadła na murku obok księgarni Esy i Floresy. Czekała na kogoś, a mianowicie na swojego najlepszego przyjaciela Harry’ego Pottera oraz Rona Weasley'a, który przyjdzie razem z Potterem. Gdyby to od niej zależało, nigdy by się nie zgodziła na spotkanie z nim.
 Dla zabicia czasu postanowiła przyglądać się ludziom, u których mogła dostrzec pewne zdziwienie widokiem, który otaczał daną osobę. Jednakże niektóre dzieci mimo tego, iż urodziły się w rodzinie mugoli były czarodziejami. Hermiona doskonale znała to uczucie. Widziała siebie sprzed kilku lat, której rodzice mieli ten sam podziw na twarzy. Jednak późniejsze wydarzenia w szkole nie pozwalały jej zapomnieć o tym, kim była. Szlamą. Osobą, którą gardziła większość ludzi, którzy myślą, że są lepsi od nich. Jednak Miona była najlepszą uczennicą w całym Hogwarcie, gdyż starała się udowodnić wszystkim, że to nie prawda. Nie w jej przypadku.
Była tak zamyślona, że nie zauważyła przybycia pewnej osoby, która usiadła obok niej. Gdy ta w końcu zdała sobie sprawę, że nie jest już sama, natychmiast się odwróciła.
Siedział obok niej, ramię w ramię, młody chłopak z platynową grzywką i szarymi, przewiercającymi na wskroś tęczówkami. Był to Draco Malfoy. To nic dobrego nie wróżyło.
-No, no, no, Granger. Czyżby twoi "przyjaciele” zapomnieli o tobie?- Po zakończeniu tego zdania, ironicznie się zaśmiał. Nadarzyła mu się taka okazja, aby podenerwować tę nieznośną dziewuchę, dlatego też, czemu miałby odpuścić? Szczególnie po tym wszystkim?
-Ja w porównaniu do ciebie MAM PRZYJACIÓŁ. A teraz, wybacz mi Malfoy, ale muszę cię opuścić- syknęła i wstała z murka. Nie ma zamiaru rozmawiać z tym palantem. Nie po tym wszystkim. Dość ma problemów na głowie. Nie potrzebny jej jeszcze jeden. Szczególnie taki.
Gdy już odchodziła, Draco złapał ją za nadgarstki i zaprowadził do ciemnej uliczki za księgarnią.
W ciągu kilku sekund znaleźli się w miejscu, gdzie nikt ich nie widział, ani nie słyszał. To nie wróżyło za dobrze.
-Puszczaj mnie, fretko!- warknęła i starała mu się wyrwać, ale Ślizgon nic sobie z tego nie robiąc, w końcu się zatrzymał.
Co za tupet! Ślizgoni...
-Nie szarp się- powiedział chłodno.
Stali ze sobą twarzą w twarz, dzięki czemu ona mogła w jego oczach dojrzeć pewność siebie. On natomiast zobaczył u niej, w tych czekoladowych oczach, niepewność i lęk przed tym, co się zaraz może wydarzyć.
Nie martw się, Herm. Harry zaraz tu będzie i skończy się ta szopka.
-Gdzie są twoi pseudo przyjaciele? Czyżby mieli cię już dość?- Starała się zapanować nad strachem, tak aby nie było go słychać.
-Nie, Granger. Ja cenię sobie samotność. Nie boje się jej- wyszeptał jej do ucha.
Po tym geście dziewczynę przeszedł dziwny dreszcz. Jeszcze nigdy ona i Draco nie stali tak blisko siebie. Mogła doskonale wyczuć jego perfumy, które mieszały się z jej własnymi. Bała się...
-Po co mnie tu zaciągnąłeś? Śpieszę się- skłamała, żeby odwrócić swoje myśli od blondyna.
-Nie udawaj, że nie wiesz- wycedził.
Jak ona nie znosiła takich niezrozumiałych sytuacji.
-Może mi wytłumaczysz? Jeśli nie, to żegnam.
Wyrwała się z jego uścisku i już szła w stronę murku na którym siedziała, lecz Malfoy natychmiast zareagował.
Chwycił ją za ramię, przycisnął do ściany i przystawił swoją różdżkę do dziewczyny. Można było usłyszeć, jak Herm przełyka głośno ślinę.
Harry, gdzie jesteś?
Nikomu nie zawiniła, żeby aż tak cierpieć.
-Co, szlamciu? Jednak się boisz?- zapytał, uśmiechając się pod nosem.
-Ja się ciebie nigdy nie bałam i teraz też tak jest- warknęła.
Nie podobało jej się to. Wiedziała do czego ten arystokrata jest zdolny, więc wolałaby trzymać się od niego z daleka.
-Czyli nie będzie ci przeszkadzało, jeśli przez ,,przypadek” wypowiem jakieś zaklęcie? Hm, no nie wiem, drętwota, a może… Crucio? – Znów ten uśmiech pojawił się u arystokraty na twarzy. Tak, on ma plan i będzie się go trzymał do samego końca. W końcu nazywa się Draco Malfoy.
-Nie, skąd to pytanie? Tylko mam jedną, wielką prośbę. Wyjaśnij mi o co ci chodzi- zironizowała i starała się niezauważalnie wyciągnąć różdżkę z tylnej kieszeni jeansów.
-Och, zapomniałem, że wy, szalmy jesteście takie tępe.
Draco był bardzo pewny w tym co mówił, jednak przeszła przez niego niepewność, gdy usłyszał ton z jakim to zdanie wypowiedziała. Ona na pewno wie o co chodzi. A teraz gra na czas. Doskonale widział, że czeka na Pottera, więc musiał się pośpieszyć.
Ta mu nie odpowiedziała, tylko nadal wpatrywała się w niego z niezrozumieniem oraz nienawiścią.
-Już nie pamiętasz, jak doniosłaś na mnie tej starej McGonagall? Przez ciebie odebrała mi odznakę Prefekta do końca października. Jesteś z siebie zadowolona?- syknął. To nie był jedyny powód, jednak najbardziej błahy, dlatego też mógł go wyjawić.
-Przykro mi, ale wciąż nie bardzo wiem o co ci chodzi. Pójdę już- powiedziała i odtrąciła blondyna.
Szła jak najszybciej tylko mogła, byleby nie wyglądało to na bieg.
Kretyn, kretyn i jeszcze raz kretyn. Ugh, jak ona go nienawidziła! Nie dość, że prześladował ją przez kilka lat i doprowadzał do szału, to dodatkowo teraz jeszcze wymyśla sobie jakieś niestworzone historie i próbuje ją w coś wrobić. A ona nie miała nic na sumieniu. No, prawie nic...
Nagle zza pleców usłyszała krzyk: Crucio!
Dziewczyna poczuła, jakby miliony małych igieł wbijały jej się w ciało, a całe wnętrze, wręcz paliło ją od środka. Cierpienie było nie do opisania.
Hermiona upadła na ziemie wijąc się z bólu, a ku jej wielkiemu zdziwieniu z powrotem była w tamtej ciemnej alejce, tyle że teraz leżała u stóp chłopaka, który najwyraźniej miał niezły ubaw z tego, że Gryfonka urania łzy.
I w tym momencie powinno pojawić się Ministerstwo Magii. Dlaczego tak nie jest? Wojna się skończyła. Tym bardziej Malfoy powinien być pod większą kontrolą.
-To co? Teraz sobie przypomniałaś, ty brudna szlamo?- Przechylił głowę na bok, obserwując szatynkę, która z całych sił powstrzymywała się przed krzyczeniem z bólu. Pierwszy etap wykonany.
Ta natomiast przecząco pokiwała głową.
Najwidoczniej nie zdawała sobie wówczas sprawy jak wielki popełniła błąd, ponieważ Smok machnął ponownie różdżką, co spowodowało wzmocnienie zaklęcia. W odpowiedzi na to, Prefetka Gryffindoru dała za wygraną, a z jej gardła wydobył się jęk bólu.
Przecież ona nic mu nie zrobiła w ostatnim czasie! Więc o co chodzi? I dlaczego, to ją zawsze spotykają takie rzeczy? I gdzie do Godryka jest ten Harry?!
Twarz miała całą mokrą od łez, lecz tleniony blondyn najwidoczniej był przyzwyczajony do tego widoku, gdyż nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia.
-Oj, oj, oj. Granger się przestraszyła, co?- zironizował.
Ona nic nie odpowiedziała. Nie miała siły. Chciała w tej chwili zasnąć, aby przestać czuć ból. To zaklęcie było bardzo silne. Ileż musiało być w nim użytej nienawiści.
I Merlin, jak gdyby się nad nią litując, przywołał tutaj kogoś. W końcu.
-Zostaw ją!- Usłyszeli krzyk dobiegający z centrum ulicy.
Miona doskonale znała ten głos, lecz nie mogła zareagować. Słyszała tylko zbliżające się kroki.
-Nie słyszałeś? Zostaw ją w spokoju, Malfoy!- warknął ktoś i podszedł do stalowookiego, aby go odepchnąć od dziewczyny, która odetchnęła z ulgą.
-Bo ty mi tak mówisz, Weasley? Ale jak sobie życzysz. Nie obchodzi mnie zbytnio ta twoja szlamowata księżniczka- wycedził przez zaciśnięte zęby i cofnął zaklęcie.
Bingo.
-Nie tak się dogadywaliśmy, Malfoy- powiedział cicho Wybraniec, pomagając wstać przyjaciółce. W co ten zadumany arystokrata sobie pogrywa? Przecież gdyby nie on, to tamten nie stałby tu. Może postąpił niewłaściwie... W każdym razie, czasu nie cofnie.
Smok nic na to nie odpowiedział, tylko odszedł od nich, bez żadnego słowa. Nie będzie się tłumaczył Potterowi. W ogóle nie będzie się tłumaczył. O wszystkim wie tylko on, Blaise i Mats. No, nie o wszystkim
-Nic ci nie jest, Herm?- spytał z troską w głosie Weasley. Może Hermiona nie pamięta zbytnio, co się wtedy wydarzyło...
Ta tylko rzuciła mu smutne spojrzenie i odwróciła się w stronę bruneta.
-Co to miało znaczyć, Harry?- spytała, łamiącym się głosem.
-Nic, Miona- westchnął cicho i przytulił do siebie przyjaciółkę, czując na sobie złowrogie spojrzenie Rona. Ale co miał jej powiedzieć? Prawdę? Nie musi wiedzieć.
Gryfonka zrezygnowała z dalszych pytań i tylko wtuliła się mocniej w Wybrańca. Co ona zrobiła Malfoy'owi, że tak się wkurzył? Jeszcze nigdy, aż tak go nie poniosło.
Ale czego można się spodziewać po byłym Śmierciożercy?

***

Młody Malfoy stał w odpowiedniej odległości od Świętej Trójcy i bacznie im się przyglądał. Granger może i wyładniała, ale to wciąż szlama. To zadanie będzie jeszcze prostsze niż się spodziewał. Przy okazji odwdzięczy się za tą akcję z McGonagall... Jedak musi się pilnować przy Potterze. Bądź co bądź, był mu w jakimś tam stopniu wdzięczny. A on jest Ślizgonem i ma swoją godność.
Pierwsza cześć zadania wykonana. Teraz już tylko pod górkę.

 ~**~